“Chegaba o Dépor a Huelva despois de dous enfrontamentos na casa cheos de fortuna (un) e xogo (o outro), á busca de goles, aínda líder e, polo tanto máis cerca da soñada primeira división”. E patatín e patatán. ¿De verdade que lles interesa? Pois sigan o consello final do parágrafo anterior.
Partido en Riazor, anos oitenta. O Dépor gana pola mínima ó Recreativo de Huelva. Tempo de desconto, córner a favor do Recre. Melenas, dianteiro deles que xa nos marcara un, intenta o remate, pero Jorge, o porteiro do Dépor tamén coñecido como Parrocho, faise coa pelota e a manda rápido ó outro campo. O Flaco Gil, todoterreo do Dépor e despois do Celta, faise co balón preto da área rival e o equipo mantén a posesión buscando a calma que o santo Arsenio Iglesias demanda dende o banquiño. Melenas, que botara o partido xogando sucio e ben, queda discutindo con Parrocho na área do Dépor. Parrocho zóupalle e Melenas morre dramaticamente dentro da área; téñoas visto mellores en teatro, pero poucas, aínda que recoñezo que unha labazada daquel Jorge que pola rúa metía medo de grande non debe ser motivo para armar unha festa. O árbitro, que non puido ver nada, por indicación do linier, que tampouco puido ver nada, detén a posesión en campo contrario e, por indicios, pita penalti contra o Dépor e expulsa a Parrocho. Riazor pita. A Jorge, ó árbitro, a Melenas, á mala sorte, ó boxeo aficionado...
Como Arsenio xa fixera os tres cambios, ordénalle ó inmenso porteiro que antes de marchar entregue a camiseta, verde, do tamaño dun prado, a Gil, filusmis perdido, fraco pero rexo como pelo de xabaril. Gil dáse un paseo por dentro dela antes acertar a sacar a cabeza polo burato que é, antes de dar metido
Resto do artigo AQUÍ
No hay comentarios:
Publicar un comentario